Yep, het zit erop. Hopen we. De vakantie die bijna verplicht werd doordat Spanje de maand juli gebruikt om op te werken naar de ‘echte’ vakantiemaand augustus. Maar ook door de hitte. Echt,… heus,… die zon is heerlijk.
Het ‘lifts the spirits’… maar 3 maanden lang tussen 35 en 40 grados is overdreven. Onze buren zuchten en puften dat het niet normaal was deze ‘calor’. Het begon al eind juni en het duurde en het duurde. En of het nu voorbij is?
Vandaag – 1 september – in ieder geval niet want ik schuil voor de zon en bijbehorende hitte in het kantoor. Met een playlist met jaren ’50 muziek op die ik volop mee bler want ik hoorde opgroeiend niets anders.
En het besef dat ik bof. Ik vervul hier in Beniarrés een droom, met een man die de droom deelde en het zetje gaf om samen dat roer om te gooien. En nu, dik 6 maanden verder, blijkt dat emigreren niet altijd zonder tranen gaat. Dat ineens 24/7 samen zijn zo romantisch niet altijd is. Dat een bewolkte dag een godsgeschenk blijkt.
Maar vooral dat integreren in dit fantastische dorp een makkie is met al die lieve buren. In een prachtige regio. Dat we verborgen bouwvakkers waren al die jaren! En dat elke avond moe, vies en soms uitgeput een feestje is als we met een drankje op de grote patio (we hebben ook klein en kleiner) zitten, de vleermuizen die over ons heen scheren en de hond van de buren die alles bij elkaar blaft.
Stilte retraites gaan we hier niet kunnen organiseren. Midden in het dorp hoor je die hond (eerlijk? HONDEN!!), pratende buren met hun stoelen op straat en tijdens fiëstas muziek tot diep in de nacht. Maar wie deel uit wil maken van en zich onder wil dompelen in authentiek Spanje, daar maken we graag een bedje voor op over een tijdje in ons klooster. Het is ons thuis en het wordt prachtig. Ook en misschien wel vooral jullie gedeelte.
