En dan ineens sta je voor de keuze… ga je of ga je niet?
Dar una vuelta!
Ik was 18 en wilde graag een jaar in Spanje wonen. Maar in 1984 was dat nog niet gebruikelijk en de wereld een stuk groter dan nu. Mijn moeder gaf haar veto en ik bleef in Rotterdam en startte mijn eerste job, bij de ANWB.
Ik ben 58 en nu komt het er toch nog van! Samen met Marcel (56). En we gingen niet over 1 nacht ijs maar het was toch een licht abrupte beslissing. Want verhuizen, sterker nog, emigreren is toch wel even iets anders nu dan wanneer je het op je 18e overdenkt. Het kwam begin 2024 ter sprake. Leuk verzonnen maar nog niet binnen bereik. Beiden hebben we kinderen, waarvan ik nog 1 thuis. Beiden een baan. Beiden een leven hier.
En dan veranderen zaken. Mijn zoon besluit bij zijn vader te gaan wonen. Marcel krijgt een burn-out. Ik krijg geen duidelijkheid qua vastigheid over mijn nieuwe functie bij Defensie. Daar zitten we dan in Spanje tijdens een vakantie: met het besef dat we onze kinderen (hij 3, ik 4) leren om vooral in alle vrijheid hun hart te volgen en eigen keuzes te maken maar dat zelf niet in de praktijk brengen. Tot dat moment dan… En toen ging het snel…
Half september werd ons bod geaccepteerd op een fantastisch pand – een voormalig klooster – in Beniarrés. En hoe dat allemaal verloopt houden we hier bij.
