Donde una puerta se cierra, otra se abre – Miquel de Cervantes
We waren er al eens gestopt tijdens onze vakantie in december 2023. Een klein dorpje langs de weg van Pego de berg op naar Vall de Galinera. We kwamen er terecht door ergens bij het stuwmeer bij Planes een pad in te slaan en dat bleek het tussendoor-weggetje naar Beniarrés. Als eerste zagen we het witte kerkje, op het hoogste punt van het dorp.
We parkeerden de auto in het centrum bij het gemeentehuis en maakten de domme beslissing om wandelend naar dat witte kerkje te gaan. STIJL!!!! Onderweg passeerden we hijgend en puffend een aantal dames die op straat stonden te kletsen. Met mijn laatste restje adem – zo voelde het – riep ik in het voorbijgaan dat dit geen vakantie maar werk was. “Dat went vanzelf”, riepen ze terug. Ik dacht toen nog dat ik mezelf geluk prees niet te wonen waar stijle straatjes de norm leken.
Ik denk trouwens dat de keuze naar het kerkje te sjouwen volledig de mijne is geweest. Marcel denkt over het algemeen wat beter over spontane acties na. Ennieweej… het pakte goed uit. Het kerkje is prachtig. Het uitzicht indrukwekkend, En vanaf het kerkje gaat er een lange weg naar beneden, het centrum weer in waar bar Oliva prima bleek voor tapa’s en een drankje.
We zijn er inmiddels natuurlijk al vaker geweest. Hebben in alle barretjes/restaurantjes een hapje gegeten. Zaten er toen er markt was (3 kramen) en het hele dorp bij bar Oliva leek te zitten, maakten al kennis met de burgemeester en wat buren. Het is een schattig dorpje om een tussenstop te maken in een regio die prachtig is. We gaan er nog veel over delen hier. Want heus, er is zoveel te doen, te zien en te ontdekken in de buurt.
Het is zo raar dat we dat dorpje waar we nog geen jaar geleden een beetje rondslenterden binnenkort ons thuis gaan noemen…
